Tahta Valiz

     TAHTA VAL?Z

     Y?l 1972… Sonbahar mevsimi… Hep ayr?l?k ça?r??t?r?r bana. Yapraklar?n a?açlardan birer birer ayr?lmas? gibi ben de memleketimden ayr?l?yordum.  Hem de tek ba??ma. Adam olmaya, okumaya gidecektim. Koca ?stanbul… Yer bilmem, yurt bilmem.  Sora sora Ba?dat bulunuyor da ?stanbul bulunmaz m??     Benden istenen gerekli evraklar? tamamlam??t?m. Bilenlere soruyordum. Çapa Ö?retmen Okulunu nas?l bulurum? Bilenler s?k? s?k? tembihliyordu. “Paran? elin ula??lamayacak yere sakla. Parana s?k? s?k? sahip ol. Gurbet oras?.”      Aya??mda iskarpin ayakkab? … Elimde tahta valiz… Dü?mü?tüm yola. Gece 00.30. ?stanbul Haydarpa?a Mavi Tren homurdanarak yana?m??t? gara. U?urlamaya gelen kimsem yoktu. Trenin basamaklar?na ad?m? att???mda dü?lerim canland?. Biraz buruk, arkamda sevdiklerimi b?rakarak; ama heyecanl?.      Tahta valizimi yan?ma ald?m, yerime oturdum. 8-9 saatlik sürecekmi? yol. Uyku mu tutar beni? Her istasyona geldi?inde kondüktörün sesi geliyordu. Zaten uyku da yok. Sadece dü?lerim vard?.      Sabah gökyüzü ???maya ba?lay?nca göz kapaklar?m kapan?r gibi olmu?tu. Uyursam kim uyand?racakt?. Ama son durakta inece?imden dalm???m. Omzuma bir el dokundu: “Hem?ehrim Haydarpa?a!  Son durak” Hemen s?çrad?m. Vagonda kimse kalmam??t?. Trenden çabukça indim. Vapura binip kar??ya geçece?imi tembihlemi?lerdi. Herkes gibi kuyru?a girdim. Turnikeden geçtim. Vapuru beklemeye ba?lad?m. Hafif ayaz vard?. Vapurlar?n homurtulu kornalar? dikkatimi çekti. ?lk deniz görüyordum. Kitaplarda görüp de hiç görmedi?im vapura binecektim.      Bir vapur yana?t? iskeleye.  Kocaman urganlarla ba?land?. Kalaslar sürüldü. S?ra bana gelince dikkatlice geçtim kalastan. Elimde tahta valiz… ( Asker valizi) Yolcular bindi. Önce kalaslar çekildi. Büyük urganlardan çözüldü. Kocaman vapur… Bir homurtu… Deniz köpürdü. Vapur geri geri ç?kt?. Denizde yol almaya ba?lam??t?. ?lk vapura bini?im… ?lk denizi görü?üm…     Kar??da 4 minareli kocaman heybetli bir cami görünüyordu.  Karaköy ?skelesine yana?t? vapurumuz.  ?nsan kalabal??? vapura inenler, binenler. Herkes bir tela? içinde. Elimde tahta valiz… Galata Köprüsünü geçece?im. Öyle tembihlenmi?ti. 84 numaral? ?ETT arabas?na binecektim. Otobüsleri boynuzlar?nda yaz?lan rakamlara bak?yorum. 84 Topkap? otobüsü geldi. Otobüsün ilk merdivenine ad?m? att???mda tembihler akl?ma geldi. “Biner binmez ?öföre Çapa’da inece?im” dedim. ?oförün arkas?na oturdum. ?nsanlar sel gibi sa?dan soldan ak?yordu.      Boynuzlu ?ETT otobüs ?oförü: “ Buras? Çapa dura??,” dedi. ?ndim. Kar??mda dev gibi yap?. “??te buras? okulun” dediler. Sa??ma soluma bakt?m. K?zl? erkekli ö?renciler o dev yap?l? okula giriyorlard?. ?a?k?n ve endi?eli, kap?dan içeri girdim. Kap?da duran b?y?kl?, kafas?nda bekçi ?apkas? olan bir adam? gördüm : “Yeni kayda geldim,” dedim. “Tamam, 2. Kata ç?k Müdür Ba?yard?mc?s? orada,” dedi.     A??nm?? mermer merdivenlerin her basama??na ad?mlayarak a??r a??r ç?kt?m. Kocaman kap?dan girdim. Kocaman kocaman dev gibi aynalar… ?rkildim. Elimde tahta valizim. 2. Kata ç?kt?m. Müdür Ba?yard?mc?s? Yümni Sezen yaz?yordu. Biraz solukland?m. Kocaman devasa s?n?f kap?lar?, kocaman koridor. Müdür Ba?yard?mc?s? Yümni Sezen’in kap?s?n? korka korka çekinerek t?klatt?m. Bekledim ses gelmedi. Bir daha t?klatt?m.  “Gel,” sesini duydum. ?çeri girdim.     “Gel yavrum,” dedi babacan görüntülü adam. Makam?nda oturuyor. Girer girmez elimdeki tahta valize bakt?. “Buyur yavrum,” diyerek bana yer gösterdi.     “Hocam Afyon’dan geliyorum Kay?t yapt?raca??m,” dedim. “Evraklar?n haz?r m??” dedi. “Haz?r efendim,” dedim.  Memlekette haz?rlad???m dosyay? sundum. Bakt?, kontrol etti. “Evraklar?n tamam,” dedi.  Hiç beklemedi?im soruyu sordu: “Velin nerde? “ dedi. “Ne velisi hocam?” dedim. “Bizde Veli yok,” Dedim, çekinerek. “Evlad?m, sen 18 ya??n? doldurmad???n için çocuk say?l?yorsun. Mutlaka velin olmas? laz?m,” dedi. Ben yine: “Bizde Veli yok,” dedim. “Yan?nda kimse yok mu?” dedi. “ Kimse yok Hocam” dedim.  “Sen yaln?z m? ç?kageldin?” dedi. “Benim kimsem yok ki Hocam!” dedim. “Kendim geldim,” dedim Bana bakakald?. C?k! C?k! C?k! Seslerini duydum. “Allah! Allah! O?lum, mutlaka senin anan baban ya da yak?n?nla geleceksin demediler mi?” dedi. “Yok, efendim Benim kimsem yok.” dedim. ?öyle aya??mdan ba??ma kadar süzdü, b?y?kl? Müdür Ba?yard?mc?s?. Yine c?k! C?k! Sesleri… Ba??n? sa?a sola sallad?. “Kimse yok mu?” dedi. Ben de yine, “Yok!” dedim korkarak. “ Ben seni nas?l kay?t edece?im?” dedi. Korkmaya ba?lad?m. Kay?t olamayacak m?yd?m? Diye  endi?e sard? beni. Tekrar süzdü. “Sen, Afyon’dan buraya tek ba??na m? geldin?” dedi. “Evet efendim,” dedim. Bakt?, bakt?, “Sen zeki bir çocu?a benziyorsun. Velin ben olaca??m; ama benim yüzümü kara ç?kartma!” dedi      Kay?t edilmi?tim. Tahta valizime bakt?. “?u valizini yukar?da yatakhane var oraya koy, sen de    1-E s?n?f?na git,” dedi babacan yap?l? adam. ” Kap?y? çal Ö?retmene bu ka??d? ver. Derslerine de iyi çal?? bak! beni mahcup etme. Bir s?k?nt?n olursa bana gel,” demeyi de ihmal etmedi.     4 y?l bitti.  Y?l boyunca bir defa idareye ça?r?lm??t?m. Beni ?ikayet eden ö?retmen ve O babacan görünü?lü adam yani velim vard? odada. Bana ?öyle bir bakt?. “Napt?n” dedi. Ben bir ?ey yapmad?m dedim. Olay? anlatt?m. Ö?retmene döndü. “Tamam Hocam siz gidebilirsiniz” dedi. O’na inanmam??t?. Benim söylediklerime inand?.       4 y?l?n sonunda ö?retmen olarak  ?anlurfa’ya dü?tü yolumuz. Y?llar y?llar? kovalad?. Tam 35 y?l geçmi?ti. 2007 y?l?nda  ?stanbul Ö?retmen Okulu Mezunlar? ilk bulu?ma etkinli?i düzenlemi?tik.  Antalya’da bir oteldi bulu?ma adresimiz. Kimler gelecekti merak içindeydim. Otele birer iki?er girenleri bak?yor, tan?d?k bir yüz bekliyordum.  Salonda topland?k.  S?ras? gelen ad?n? soyad?n? söylüyordu.      ?ki ö?retmenimizin geldiklerini duymu?tum.  Birini tan?m??t?m. Okula ilk geldi?imde beni kaydeden Yümni  Sezen gelenler aras?ndayd?.  Prof. Dr. Yümni Sezen… S?ra bana gelmi?ti. Kendimi takdim etim. Son cümlemde yutkuna yutkuna: “ Hocam ben sizin sayenizde okudum. Velim yoktu. Siz velim oldunuz,” dedim;  ama bo?az?m dü?ümlenmi?ti.  Hocam?n gözlerinden ya?lar?n süzüldü?ünü görmü?tüm. Ellerine sar?ld?m öptüm. O da kucaklam??t?.      ?yi ki velim oldunuz,  Yümni Sezen. ?lk tayin yerim de O’nun memleketi idi. ?anl?urfa… Hayat  i?te böyle.  Asla tesadüf diye bir ?ey yoktur. Tahta Valiz hala en de?erli e?yalar?m?n aras?ndad?r.        Yine bir y?llar sonra… 17 A?ustos 2020… Duydum ki Yümni Hocam Kurtköy’e gelecekmi?. Haz?rland?m. Hem bu öyküyü verecek hem de yay?mlamak için izin alacakt?m.  Hem de imzas?n? alaca??m . Ünal Y?lmaz Emekli Ö?retmen (Afyon)